Jo Nesbo - "Karaluchy"

 

  W końcu doczekałam się miejsca w którym mogę, wyrazić swoją opinię na temat książek. Bardzo lubię, wymieniać się poglądami ze znajomymi i rodziną odnośnie przeczytanych pozycji, dlatego zachęcam do komentowania i przedstawiania swoich wrażeń.

  Pierwszy strzał padł na Jo Nesbo – „Karaluchy”. Książkę skończyłam czytać w zeszłym tygodniu, więc jestem na ”świeżo”. Książka jest drugą z cyklu opowiadającego o „przygodach”  choć to może mało trafne określenie, raczej sprawach Harrego Hole. Jest to norweski detektyw, który prowadzi sprawę zagadkowej śmierci, jednego z Norweskich obywateli zamieszkałych w Tajlandii. Akcja książki, toczy się w Bangkoku. Harry przybywa do Tajlandii, ponieważ został wytypowany przez swoich szefów jako specjalista od tego typu przypadków.

  Czapki z głów dla Jo Nesbo,  ponieważ czytając tę książkę miałam wrażenie jakbym była w miejscach które są opisywane. Kiedy Harry zalewał się potem, ilekroć wychodził na ulice Bangkoku, mnie robiło się duszno i gorąco. Wydaje mi się, że autor dobrze odzwierciedlił warunki Tajlandii, a przynajmniej moje wyobrażenia o niej. Muszę przyznać, że czytając pierwszą część („Człowiek nietoperz”) już wiedziałam, że Harry Hole trafi do moich ulubionych, męskich, postaci książkowych. Jego skompilowana psychika (według mnie, kobiety – panowie mogą mieć inne zdanie)  zestawione z pewnymi prostymi zasadami którymi kieruje się w swoim życiu, nigdy ich nie łamiąc. Harry kojarzył mi się momentami z Geraltem z Wiedźmina. Dotknięty przez los, samotnik, dzień w dzień ścierający się z życiem. Nie narzekający, przyjmujący wydarzenia z życia jako fakt, nie fatum.

 Książka dla mnie jest rewelacyjna. Zwroty akcji, bardzo skrupulatnie zaplanowane, kiedy i na której stronie czytelnik będzie dowiadywał się nowych faktów. Cały czas miałam wrażenie jak bym była gdzieś obok bohaterów. Wszystko odkrywałam z nimi. Bywały momenty kiedy nie mogłam przestać czytać. Największym smutkiem było gdy dochodziłam do drzwi pracy i musiałam chować książkę. Skandynawska literatura wydaje mi się mroczna, ale bardzo rzeczywista.  I to momentami przeraża. Nie ma tam kitu w stylu CSI. Wszystko to fakty,  szczegóły, fenomenalny sposób prowadzenia śledztwa. 

  Podsumowując jest to kawał świetnego kryminału, który w tle opowiada historie samego detektywa. W książce jest dość dużo nawiązań do poprzedniego tomu, stąd radziłabym sięgać jednak w kolejności wydania.  Po pierwsze można sobie niepotrzebnie zepsuć przyjemność z czytania równie rewelacyjnej pierwszej części, bądź można niektórych wątków i zachowań bohaterów po prostu nie zrozumieć.

  Gorąco polecam i zapraszam do dyskusji :)